Po czwarte: Monte Kazura

Czwarta, przedostatnia, edycja Monte Kazury już za nami. Kto przegapił, niech żałuje - a kto nie chce żałować jeszcze bardziej, niech zbiera siły na 20 sierpnia i ostatnie ściganie po ursynowskiej górce Kazurce w tym sezonie.

Co prawda zabrakło wczoraj Krzycha i jego tradycyjnej pogadanki przed startem, nie było zawsze wesołego psa Etosia, a na dodatek z trasy ubyło kilka muld, ale i tak Monte Kazura dała - jak zwykle z resztą - prawdziwego czadu. A my razem z nią!

***

Mija 52 minuta i 29 sekunda biegu, a na metę wpada ostatnia uczestniczka zawodów - niesamowita Marta Dawiczewska. Wszyscy pozostali zawodnicy patrzą na nią z uznaniem, dopingują z całych sił, a pogłos rytmicznych braw dociera do najwyższych pięter okolicznych bloków. Marta mija bramę i ostatni punkt pomiaru czasu, a na jej twarzy nadludzkie zmęczenie miesza się z widoczną z daleka ogromną satysfakcją. Gdy się w końcu zatrzymuje, brawa nie milkną jeszcze przez dłuższą chwilę. Marta wpada w opiekuńcze ramiona swojego partnera, a zaraz potem przyjmuje liczne gratulacje od swoich rywali, którzy w tym momencie żadnymi rywalami nie są - na to jedno mgnienie są jej przyjaciółmi. To zdecydowanie jeden z najbardziej wzruszających momentów, jakich byłem świadkiem od początku mojej przygody z bieganiem.

Pomimo, że rezultaty najlepszych zawodników wzbudzają mój najszczerszy podziw - szczególnie biorąc pod uwagę tropikalne warunki, w jakich odbywała się IV edycja Monte Kazury - to największą zwyciężczynią wczorajszego biegu jest dla mnie właśnie Marta. Już w chwili gdy mijałem ją na moim trzecim okrążeniu, podczas gdy ona dopiero zaczynała drugie, pomyślałem o niej z wielkim respektem. A gdy w końcu dotarła do mety, umordowana na ciele, ale widocznie szczęśliwa na duszy, pomyślałem o niej, że jest prawdziwą Bohaterką. Bohaterką, jakich bieganie potrzebuje, która tak jak Nola Szule (dzięki za doping!) pokonuje własne możliwości i daje innym wiarę, że nawet niemożliwe jest możliwe. Marta, byłaś wczoraj niesamowita, moje najszczersze gratulacje!

***

Jednak Monte Kazura dała wczoraj popalić nie tylko Marcie - 9 lipca 2014 roku wieczorem warszawski Ursynów postanowił bowiem na chwilę stać się brazylijskim Manaus, a lokalny inspektorat pogodowy musiał po południu przekręcić kurki z temperaturą i wilgotnością powietrza daleko za czerwoną kreskę, przez co wszyscy czuliśmy się jak amazońska partyzantka gotowa w każdej chwili wyzionąć ducha. Zabrakło tylko piranii w Wiśle i ludożerców czających się z ostrymi dzidami za którymś z kazurkowych zakrętów.

W teorii gwałtowna ulewa, którą spłynęła wczoraj cała Warszawa, miała schłodzić powietrze, przegnać przygniatającą parność, a nam dać idealne warunki do wieczornego biegania. Jednak albo padało za krótko, albo jakiś inny czynnik atmosferyczny sprawił, że zamiast lepiej, po deszczu zrobiło się jeszcze gorzej. Nawiasem mówiąc, gdyby korespondencyjna organizatorka, a prywatnie dumna absolwentka Geografii, Magda nie ganiała się właśnie z niedźwiedziami po rumuńskich Karpatach, na pewno by nam poleciła, jak sobie w takich okolicznościach radzić. A tak byliśmy zdani tylko na siebie...

Z wczorajszą pogodą jedni poradzili sobie lepiej, inni gorzej. Mi na przykład ciężkie powietrze nie doskwierało tak bardzo, za to poległem zupełnie na mokrej nawierzchni. Szczególnie świeżo zlana trawa kilka razy sprawiła, że zakręty brałem jak bolid formuły trzeciej z solidną podsterownością, a na zbiegach ze dwa razy niemalże wyłożyłem się jak długi. Jednak winy mogę szukać tylko w sobie - nie wiem, co mnie podkusiło, żeby zamiast moich magicznych, samoprzylepnych inov-8 założyć ulubione, ale jednak bardziej nadające się na suchy teren minimusy. Jest takie brzydkie powiedzenie biegaczy "latać jak szmata" - to o mnie wczoraj...

Co tu dużo gadać, kocham Monte Kazurę - za trasę, za górki i dołki, za atmosferę, za ludzi, którzy w niej uczestniczą i za poczucie sięgnięcia czeluści własnej wytrzymałości za każdym razem, gdy wpadam na metę. Coraz mocniej czuję przy tym, że Monte Kazura to nie jest zwykły bieg, Monte Kazura to taka piękna, dumna kobieta, która jak trzeba, to utuli, ale jeszcze częściej z uśmiechem na twarzy i nieopisaną pasją goni do roboty. A my do tej roboty z przyjemnością dajemy się zagonić.

No to co, tyłki w troki i do zobaczenia 20 sierpnia!   

fot. Ilona Wicherkiewicz